“ငါတို႔ညီအစ္ကိုေတြ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္”

ငါတို႔ အခု စိတ္႐ွိလက္႐ွိေရးေနၾကတာဘာလဲ
စိတၱဇလား ေဂၚလီလား
ငါ့တို႔မ်က္လံုးရဲ႕ ဟိုတစ္ဖက္ တိုက္အျမင့္ႀကီးေပၚမွာ
ေသေၾကာင္းႀကံခုန္ခ်ေတာ့မယ့္ ငါတို႔႐ွိတယ္
ဒီမွာ … အလန္းဇယားနဲ႔ အရင္ေခတ္ျပန္ေရာက္သြားသလို ဘဲလ္ေဘာင္းဘီနဲ႔
လက္ခ်င္းခ်ိတ္သြားတဲ့ ေနရာ
အဲဒီေနရာမွာပဲ ငါတို႔ပင့္ကူအိမ္ကို ငါတို႔ျပန္ယက္ေနခဲ့တာ
ငါတို႔အကုန္လံုးဟာ ေဆးေၾကာသုတ္သင္မႈမ႐ွိတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ တံျမက္စည္းေတြပဲ
ငါတုိ႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေတာ့မွျပန္ထည့္မစားတတ္တဲ့ ပန္းကန္ျပားေတြပဲ
ေျပာရရင္ ငါတုိ႔ဟာ ဘယ္လိုေနေန တည့္မတ္မလာေတာ့မယ့္ ေမွ်ာ္စင္ေတြပဲ
ငါတို႔ညီအစ္ကိုေတြ ဘယ္ေတာ့မွမတည့္ခဲ့ၾက၊ ဘယ္ေတာ့မွလည္း မမုန္းခဲ့ၾက
ငါတို႔ဟာ စိတၱဇလား ေဂၚလီလား ဂ်စ္ပစီလား လူႀကီးမင္းလား
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တည္းကို ငါတို႔အကုန္လံုးဝိုင္းႀကိဳက္ခဲ့ဖူး
အဆံုးအျဖတ္ဖဲတစ္ခ်ပ္ကို မ်က္လံုးေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ပြတ္တိုက္ၾကည့္ခဲ့ဖူး
လမ္းေပၚမွာ ငါတို႔ရဲ႕ ဟီးဟီးဟားဟား တစ္လမ္းသြားအသံနဲ႔
ငါတုိ႔ရဲ႕ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေျခလွမ္းမ်ား
ငါတို႔ .. ငါတုိ႔ဆိုလို႔ ငါတုိ႔ကို တရားမ႐ွိဘူး ထင္ၾကဦးမယ္
ဘာျဖစ္ပါသလဲ … ေခတ္ကိုက
ဟိုဆရာေတာ္မွ ဒီဆရာေတာ္မွဆိုၿပီး တရားမေ႐ြးပဲ ဆရာေတာ္ကိုေ႐ြးၾကတဲ့ေခတ္
ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ပါသလဲ
ငါတုိ႔ညီအစ္ကိုေတြ နက္သထက္နက္လာတဲ့ မိုက္တြင္းထဲ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ခုန္ခ်
ဒီလိုနဲ႔ … လူလိမၼာ ပညာ႐ွိမ်ားရဲ႕ အေဝးကိုေရာက္
ဘီယာစေတ႐ွင္ကိုေရာက္၊ ကာရာအိုေကကိုေရာက္၊ Foot Massage ကိုေရာက္၊
အခုတစ္မ်ိဳးေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳးေလးေတြရဲ႕အနားကိုေရာက္
ငါတို႔ ညီအစ္ကိုေတြ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ။