ရင္ေသြးမ်ားအတြက္ မိဘေမတၱာ

ကၽြန္မ ေဒၚမူမူ၀င္းကေတာ့ ရင္းေသြးမ်ားအတြက္ မိဘေမတၱာဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးပါရ ေစရွင္။ ယဥ္ေက်းလိမၼာဂ်ာနယ္ကိုဖတ္တာ ကၽြန္မ ေျမးေတြပါ။ ေျမးေတြအတြက္ အပတ္စဥ္ယူရင္းနဲ႔ ကၽြန္မ ဒီက႑ကို စိတ္၀င္တစားဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ မိသားစုတိုင္းအတြက္ အရမ္းကို အက်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မရဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ကေလးကို တင္ျပရရင္ အက်ိဳးရွိမယ္ထင္လို႔ ပါ၀င္ျဖစ္တာပါ။ ကၽြန္မ စာမူေလး ေရြးခ်ယ္ခံရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပါပဲ။ ကၽြန္မေျပာခ်င္တဲ့ ကၽြန္မျဖစ္ရပ္က ဒီလိုပါ။

ကၽြန္မနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႔အေဖဟာ ကိုယ္စီကိုယ္င ေမတၱာရွိခဲ့ၾကလို႔ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းခဲ့ၾကတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြပါ။ ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္စဥ္က ငယ္ေသးတယ္လို႔ေျပာရင္ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခ်ိန္က အမ်ိဳးသားက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အလုပ္အကိုင္အတည္တက်ရွိေနေတာ့လည္း အသက္အရြယ္ကို မစဥ္းစားျဖစ္ဘဲ အိမ္ရာထူေထာင္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မအသက္ ၂၆-ႏွစ္မွာ ရင္ေသြး ၄-ဦးစလံုးကို ေမြးဖြားျပီးခဲ့ပါျပီ။ အသက္ ငယ္ငယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့လိုု႔ အေတြးအေခၚေတြပဲ မရင့္က်က္ခဲ့ေလသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကံၾကမၼာကိုပဲ ရိုးမယ္ဖြဲ႔ရေလမလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။

အမ်ိဳးသားဟာ ေနာက္ထပ္အမ်ိဳးသမီးတဦးနဲ႔ ျငိစြန္းဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသားမွန္းသိလ်က္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မကပဲ ေဒါသျဖစ္ နာၾကည္းတာေရာ အေလွ်ာ့ေပးအရႈံးေပးတာေရာ ခံစားမႈအစံုနဲ႔ ကြာရွင္းေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မရင္ေသြးေတြဟာ မိတကြဲ ဘတကြဲ သားသမီးေလးေတြအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ေသာကေတြ၊ ဒုကၡေတြ တေလွႀကီး ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္မက စာေပကို အရမ္း၀ါသနာပါျပီး စာဖတ္နာသူတေယာက္မို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အမွန္ကို ခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ အဲဒီတုန္းက ဒီလိုေတြးခဲ့ပါတယ္။ ငါ ကံမေကာင္းဘူး။ ဒါဟာ အတိတ္ဘ၀က မေကာင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့လို႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ျဖစ္ျပီးတာက ျဖစ္ျပီးသြားျပီ။ ငါနဲ႔ ဒီေယာက်္ား ဘာမွ်မဆိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ငါ့သားသမီးေတြအတြက္ သူဟာ ဖခင္တဦးပဲ။ ဖခင္တေယာက္ရဲ႔ ေမတၱာကို သူတို႔အျပည့္အ၀ ရသင့္တယ္၊ ရရမယ္ဆိုျပီး ကၽြန္မေလ သူတို႔အေဖအေၾကာင္း မေကာင္းစကား တခြန္းမွ် မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

စိတ္ထဲမွာ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ သူတို႔အေဖအေၾကာင္းကို သူတို႔နား၀င္ေအာင္ ေကာင္းတာေလးေတြပဲေရြးျပီး ေျပာပါတယ္။ အေဖလုပ္သူဆီလည္း အ၀င္အထြက္ရွိ္ေစပါတယ္။ တဖက္ကလည္း သူက ေမြးထားတဲ့ သူ႔ေသြးသားဆိုေတာ့ ဘယ္စိမ္းပါ့မလဲ။ ကေလးေတြ ႀကီးျပင္းလာၾကတာ ခုဆို သူတို႔အိုး သူတို႔အိမ္ကေလးေတြနဲ႔ အသီးသီးဘ၀ေလးေတြ ေအာင္ျမင္လို႔ပါပဲ။

မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္ေထာင္ကြဲ သားသမီးေလးေတြဟာ စိတ္ဒဏ္ရာကိုယ္စီနဲ႔ ဘ၀မွာ ပ်က္စီးၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဘ၀မပ်က္စီးရင္လည္း စိတ္ပိုင္းဆို္င္ရာမွာ တခုခု ခ်ိဳ႔ယြင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ သားသမီးေလးေတြ တဦးမွ် ဒီလိုမျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔အေဖ၊ သူ႔သားသမီး အခ်စ္ခင္ မပ်က္ၾကပါဘူး။ အရႈံးအႏိုင္ တြက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒီပြဲမွာ ရႈံးတဲ့သူက ကၽြန္မတေယာက္တည္းပဲ ျဖစ္ျပီး ကၽြန္မသားသမီးေလးေတြ မပါခဲ့ပါဘူး။ အရင္က စာေပကေပးတဲ့အသိနဲ႔ ဒီလို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းခဲ့ေပမယ့္ ခု အသက္အရြယ္ရလာခဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာသာေရးက ေပးတဲ့အသိနဲ႔ တိုက္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မ ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာ သိပ္ကို မွန္ေနပါေပါ့လား။

ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလးပါ။ လူ႔ဘ၀ ရတုန္းခဏ အမုန္းေတြ အျငိဳးေတြ မျပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္ ျဖစ္ေနမယ့္အစား ဒီလိုမွန္ကန္တဲ့အသိတရားနဲ႔ ေနသြားမယ္ဆိုရင္ ဘ၀ေတြ ေအးခ်မ္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဓိကက ဘယ္သူေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ကိုယ္ေကာင္းဖို႔ အေရးအႀကီးဆံုးပဲမဟုတ္လား။ မိဘျဖစ္လာမယ့္ဘ၀မွာ သားသမီးေတြက ခ်စ္ခင္ဖို႔၊ သားသမီးဘ၀ ေရာက္တဲ့အခါမွာ မိဘက ခ်စ္ခင္ဖို႔ ဒီလိုအျပန္အလွန္ ဟန္ခ်က္ညီၾကမယ္ဆိုရင္ ဘ၀ဟာ ေနေပ်ာ္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ေဆြးေႏြးလိုက္ပါရေစရွင္။

ေဒၚမူမူ၀င္း(ဟသၤာတ)
(ယဥ္ေက်းလိမၼာ ၁၂-၄-၀၇)