အဆုံးမသတ္ေသးတဲ႔ ကဗ်ာ

မိုးစက္ကေလးေတြ
တဖြဲဖြဲက်ဆင္း
ငါ႔ ရင္ထဲက လမင္း
သူမ်ားကမာၻမွာ လင္းခဲ႔ရဖူးတယ္။ ။


ငါကလည္းခက္တယ္
ခ်စ္သူလက္ကို ကိုင္ဖို႔ထက္
စာတစ္အုပ္ကိုပဲ လက္မွာကိုင္စြဲ
ဘ၀တိုက္ပြဲ ဆင္ႏြဲခ်င္မိတယ္ ။။

ခ်စ္သူမ်က္ႏွာကို တစိမ္႔စိမ္႔ထုိင္ၾကည္႔
ခ်စ္သူမ်က္၀န္းေတြကို
ဘာသာျပန္ဖို႔ထက္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုပဲ
ဘာသာၿပန္ခ်င္ေနမိတယ္။ ။

ေလာကၾကီးလည္း ဘာထူးလဲ
မုန္႔တလွည္႔ တုတ္တလွည္႔လုိ႔ဆိုေပမယ္႔
အေမေမြးကတည္းက
အရုိက္ခံခဲ႔ရတာ
အခုထက္ထိ
ငါ
မုန္႔မစားရေသးဘူး .. ။ ။

ဒီလုိနဲ႔ .. ...
က်ီးအာသီးႏွလုံးသားနဲ႔
ဘီလူးေခါင္းေဆာင္းထားတဲ႔
လူေတြၾကားထဲမွာ တစစ
က်င္လည္ရင္း
ဖဲခိုးတတ္တဲ႔ အက်င္႔ေလး
ငါ
ၾကိဳးစားေမြးတတ္ခဲ႔ၿပီ ... ။ ။

ဒီလိုနဲ႔
ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ႔ ဘြဲ႔ထူးကို
အခ်စ္ဦးနဲ႔ လဲခဲ႔ရဖူးၿပီ။ ။

ိစိတ္ဓါတ္ေတြ ၿဖဴစင္ဖို႔ အတြက္
ငါ႔စိတ္ ငါ
အၿဖဴေရာင္ေတြ အထပ္ထပ္သုတ္ရင္း
ငါ႔ ႏွလုံးသားလဲ
အလစ္မွာ
အိုးမဲသုတ္ခံလုိက္ရၿပီ .. ။ ။

ရယ္ေတာ႔ရယ္ရတယ္ေနာ္ .. ..မိဇင္မာ
အရိယာၿဖစ္ၿပီ ...
ေသာတပန္ၿဖစ္ၿပီလုိ႔
ေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ႔သူေတြ
ၾကက္သတ္ေနတာကို
လမ္းေဘးက ဘုံဆုိင္တစ္ခုမွာ
ငါ ေတြ႔လိုက္ရတယ္ . . .။

ေနာက္.........
တခ်ိန္က လက္ဖက္ရည္ဖိုး ၿပတ္ခဲ႔သူေတြဟာ
အခု
လက္ဖက္ရည္ဖိုး မက္သူေတြ ၿဖစ္လာခဲ႔ၿပီ။ ။

ေတာ္ၿပီကြာ
ငါ ကိုယ္တုိင္ အဆုံးမသတ္တတ္တဲ႕
ကဗ်ာ
မင္း ဘာသာမင္းပဲ
ဆက္ စပ္လုိက္ေပါ႔
......................။ ။

မိုးစက္ေႏြ