မိဘေမတၱာ

“ ေႀကြးေမြးမပ်က္ ၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ ၊ ေမြခံထိုက္ေစ ၊ လွဴမွ်ေဝ၍ ၊ ေစာင္႕ေလမ်ိဳးႏြယ္ ဝတ္ငါးသြယ္
က်င္႕ဖြယ္သားတို႕တာ ” ဟူေသာ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကစ၍ ရြတ္ဆို ခဲ႕ဘူးသည္ ။ တစ္ကယ္ေတာ႕ သား
သမီးတိုင္းသည္ အမိ ၊ အဖ တည္းဟူေသာ အနႏၱဂိုဏ္းဝင္ ေက်းဇူးရွင္မိဘ ႏွစ္ပါးမွေပါက္ပြား ခဲ႕ၾကသည္
သာပင္ … ထို႕ေၾကာင္႕ အမိ အဖ တို႕အား ေႀကြးေမြးျပဳစု ေစာင္႕ေရွာက္ ရမည္မွာ သားသမီးမ်ား၏ တာဝန္
သာ … တစ္ခါတစ္ရံ မိဘတို႕သည္ မွားတတ္ၾကသည္လည္းရွိသည္ … ထိုသို႕ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သားသ
မီးမ်ားျဖစ္ ေသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႕မွာ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာခဲ႕ဆိုခဲ႕ ႀကဖူးသည္သာ … “ ေတာင္းဆိုးပလံုးဆိုး သာ
ပစ္ရိုးထံုးစံရွိသည္ ၊ သားဆိုး သမီးဆိုးကို ပစ္ရိုးထံုးစံ မရွိ ” ဆိုေသာစကားအရ မိဘတိုင္းသည္ သားသမီး
တိုင္းကို ခြင္႕လြတ္ခဲ႕ၾကသည္သာ … မိဘ ေမတၱာဆိုသည္ မွာ မိဘႏွင္႕ခြဲခြါရေသာ အခါမွသာ ပိုလို႕သိသာ
ခဲ႕သည္ … တကယ္ေတာ႕ မိဘတိုင္းသည္ သားသမီးတိုင္း ကို ဆင္းစီးၿပီးျမင္းရံေစခ်င္သည္ … သားသမီး
တိုင္း ေကာင္းစားတာကိုသာျမင္ခ်င္ႀကသည္ … ထို႕သို႕ေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာဆိုဆက္
သည္ကို သားသမီးမ်ားအေနျဖင္႕ နားလည္ေပးသင္႕သည္ … မိဘေမတၱာ မည္မွ်ႀကီးမားသည္ကို …

ကပၸလီမႀကီးရဲ႕အေတြး …
တစ္ခါတုန္းက အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ကပၸလီလူမည္းမႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ … အဲလူမည္းမႀကီးမွာ
သားႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ … ကပၸလီမႀကီးဟာ ဆင္းရဲေတာ့ အိမ္သံုးအိမ္မွာအခ်ိန္ပိုင္းအိမ္ေဖာ္လုပ္ရပါတယ္…
သူလုပ္တဲ႕အိပ္သံုးအိမ္လံုးက အရမ္းခ်မ္းသာႀကတယ္ … ပထမတစ္အိမ္ကိုၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ နံရံတစ္ခုလံုး
မွာစာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ … “ ဟာ … သူအိမ္က်ေတာ႕ခ်မ္းသာလိုက္တာ ၊ နံရံတစ္ခုလံုးမွာ စာအုပ္ေတြ
ျပည္႕လို႕ … ငါအိမ္က်ေတာ႕ဆင္းရဲလိုက္တာ … စာအုပ္တစ္အုပ္မွ မရွိဘူး … ” လို႕ေတြးတယ္ …
ေနာက္တစ္အိမ္က်ေတာ႕ စာအုပ္ေတြက ပထမအိမ္ထက္ပိုမ်ားတယ္ … စာအုပ္ေတြကိုေလွကားနဲ႕
ေတာင္တက္ယူရတယ္ … သူစဥ္းစားျပန္တယ္ … “ ခ်မ္းသာလိုက္တာ … စာအုပ္ေတြကို ေလွကားနဲ႕ေတာင္
တက္ယူရတယ္ … ငါ႕အိမ္က်ေတာ႕ ဆင္းရဲလုိက္တာ စာအုပ္တစ္အုပ္မွမရွိဘူး …”ေနာက္တစ္အိပ္မွာလည္း
တစ္ခန္းလံုး စာအုပ္ေတြျပည္႕ေနတယ္ … စာေရးစားပြဲေတြ ၊ စာၾကည္႕စားပြဲေတြနဲ႕ စာဖတ္ခန္းႀကီးလုပ္ထား
တယ္ … “ ဪ … ခ်မ္းသာလိုက္ၾကတာ စာအုပ္ေတြျပည္႕ေနတာပဲ … ငါ႕အိမ္ကေတာ႕ ဆင္းရဲလုိက္တာ
စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္မွမရွိဘူး … ” သူစဥ္းစားရင္း ဖ်က္ခနဲ႕ ေတြးလိုက္တာက ခ်မ္းသာျခင္း ၊ ဆင္းရဲ႕ျခင္းဟာစာအုပ္နဲ႕ဆိုင္သလားေပါ႕ …
သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႕ သူ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး “ သားတို႕ အေမ႕ကိုခ်စ္သလား … ”
ေမးတယ္ … “ ခ်စ္တာေပါ႕အေမရယ္ … ” လို႕သားေတြက ျပန္ေျပာၾကေတာ႕ … “ဒါဆိုရင္အေမနဲ႕လိုက္ခဲ႕”
ဆိုၿပီးစာၾကည္႕တုိက္ေခၚသြားတယ္ … ၿပီးေတာ႕ စာၾကည္႕တိုက္မွဴးဆီသြားၿပီး “ စာၾကည္႕တိုက္မွဴးႀကီး ကၽြန္မ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕သင္႕ေတာ္တဲ႕ စာအုပ္ရွာေပးပါ … ” ဆိုၿပီးအပ္တယ္…သူ႕သားႏွစ္ေယာက္မွာ အငယ္ေကာင္က ကားေတြကို Crazy ျဖစ္တယ္ … အင္ဂ်င္နီယာ ဝါသနာပါတယ္ … အႀကီးေကာင္က်ေတာ႕ ခႏၶာေဗဒကို စိတ္ဝင္စားတယ္ … စာၾကည္႕တိုက္မွာ သူတို႕တစ္ခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ကားေတြ၊ခႏၶာေဗဒနဲ႕ဆိုင္တဲ႕ ပံုေတြ ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္ … သူတို႕သိခ်င္တာေတြ သိလိုက္ရေတာ႕ ေနာက္ေန႕ေတြမွာလည္း စာၾကည္႕တိုက္ကို မသြားဘဲမေနႏွိဳင္ၾကေတာ႕ဘူး … အေမက တိုက္တြန္းေနစရာမလိုေတာ႕ဘူး … အမလုပ္တဲ႕သူကလည္း …
“ သားတို႕ေရ … မင္းတို႕ဖတ္တဲ႕စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ၿပီးရင္ အေမ႕ကို မွတ္ခ်က္ေရးေပးၾကေနာ္ … ” လို႕မွာထားေတာ႕ သူတို႕က ဒီေန႕ဖတ္တဲ႕ အေၾကာင္းအရာတိုေလးေတြကို စာရြက္ေလးနဲ႕ေရးေရးၿပီး သူတို႕အေမကို ေပးထားၾကတယ္ …
ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္ ၊ သံုးႏွစ္ေလာက္လည္းၾကာေရာ အဲဒီစာၾကည္႕တိုက္မွာရွိတဲ႕ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ကို ဖတ္ၿပီးသြားၿပီ … သူတို႕ရဲ႕စိတ္ဓါတ္ ၊ အေတြးအေခၚ ၊ အယူအဆေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲသြားၾကတယ္..
သူတို႕ကိုသူတို႕ ယံုၾကည္မွဳေတြလည္း အမ်ားႀကီးျဖစ္လာတယ္ … အဲဒီေတာ႕ ေက်ာင္းကစာကိုဖတ္လိုက္တဲ႕အခါ ေက်ာင္းစာက ေတာ္ေတာ္လြယ္ေနတယ္ … အတန္းတိုင္းမွာ သူတို႕ထူးခၽြန္လာတယ္ …
ေနာက္တစ္ခုက စာဖတ္တာမ်ားလာတဲ႕အခါ စာဖတ္လည္းျမန္လာတယ္ … စာအုပ္ကို အလြတ္က်က္
စရာမလိုဘဲနဲ႕ ေလး - ငါးေခါက္ေလာက္ဖတ္လိုက္ၿပီးရင္ အလြတ္ရသြားတယ္ … ကားေမာင္းတဲ႕သူဟာ ႏွစ္
ၾကာလာတဲ႕အခါ အလိုလိုသိသလိုဘဲ … စာဖတ္တဲ႕သူဟာလည္း စာဖတ္မ်ားလာတဲ႕အခါ အလိုလိုသိသြားပါ
တယ္ … အဲဒီေတာ႕ ေက်ာင္းစာဖတ္တဲ႕အခါ ေက်ာင္းစာကအရမ္းလြယ္သြားတယ္ … သူတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ အတန္းထဲမွာ မထမခ်ည္းပဲ ျဖစ္လာၾကတယ္ …
တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေအာင္ေတာ႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုးပညာသင္ဆုေတြ ရၾကတယ္ … အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္
တစ္ေယာက္က အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္ … တစ္ေယာက္က အဂၤ်င္နီယာ ျဖစ္သြားတယ္ေပါ႕ …
အဲဒီလိုနဲ႕ ခရစၥမတ္တစ္ခုက်ေတာ႕ သူတို႕မိသားစုေတြ ဆံုၾကတယ္ … အဲဒီလိုဆံုၾကတဲ႕အခါ သူတို႕အေမကို
ေျပာတယ္ … “ အေမရယ္ … အေမ႕ေက်းဇူးေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဒီလိုျဖစ္လာတာပါ…တစ္ကယ္လို႕သာ
အေမက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုစာမဖတ္ခိုင္းဘူးဆိုရင္ စာၾကည္႕တိုက္ကိုသာ မပို႕ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အခု
ေလာက္ဆိုရင္ လမ္းသရဲ ျဖစ္ေနၿပီ … အေမ႕ေက်းဇူးေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခုလိုအေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္လာတာပါ အေမ … ” လို႕ေျပာေတာ႕ “ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္ … သားတို႕ကလည္း ႀကိဳးစားလို႕ပါ … ” လို႕ကပၸလီမႀကီးကျပန္ေျပာတယ္ … “ ဒါေပမဲ႕ … အေမရယ္ … ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ခုေတာ႕ေျပာခ်င္တယ္ … အေမက ကၽြန္ေတာ္တို႕စာဖတ္ၿပီးတုိင္း မွတ္ခ်က္ေရးေပးရမယ္လို႕ေျပာလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရးေပးတယ္ … ဒါေပမဲ႕ အေမက တစ္ခါမွကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဘာမွျပန္မေျပာဘူးေနာ္ … ” လို႕ေမးေတာ႕ … “ ေအးေအး … အေမျပပါမယ္ … ” ဆိုၿပီးအခန္းထဲဝင္ၿပီး အထုပ္ကေလးတစ္ထုပ္ ယူလာတယ္ … အဲဒီအထုပ္ထဲမွာ သူတို႕ေပးထားတဲ႕စာေလးေတြ အကုန္သိမ္းထားတယ္ …
သားေတြက “ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေရးထား တာေတြနဲ႕ပါတ္သက္ၿပီး ဘာျဖစ္လို႕ အေမက ဘာမွျပန္မေျပာ
တာလဲ … ” လို႕ေမးေတာ႕ “ သားတို႕ရယ္ အေမမွ စာမဖတ္တတ္တာပဲကြယ္ … ” လို႕ျပန္ေျဖတယ္ … သူစာမဖတ္တတ္တာကိုဖံုးကြယ္ၿပီးသားေတြကိုစာဖတ္တက္ေအာင္လုပ္ေပးၿပီးဘဝကိုျမွင္႕တင္ေပးလိုက္
တာပါပဲ …
တကယ္ေတာ႕မိဘဆိုသည္မွာ မိမိသာပင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနလင့္ကစား သားသမီးမ်ားအား ေကာင္းစား
ေစခ်င္သည္မွာ မိဘတိုင္း၏ဆႏၵပင္သာ … ထို႕ေၾကာင္႕ မိဘမ်ားအား အျမင္မမွားေစလိုေပ …